Vanavond is er geen karaoke maar live muziek in de lobby. Zoals eigenlijk iedere avond, behalve op maandag. Op zich is dat nog heel netjes, zes dagen per week werken. De meeste mensen hebben hier slechts één vrije dag per maand, aldus de duikinstructeur die vandaag de echte duikers terzijde stond.
Terug naar de hotel lobby. Er kunnen hier met gemak 100 mensen zitten. Maar op het moment dat ik het restaurant vanavond verlaat om naar de pinautomaat te lopen, zijn alle plaatsen nog vacant. Anders Dan, een iet wat in vergetelheid geraakte Barneveldse band schreef ooit eens het nummer, ‘dansen in een lege zaal’. Nou dat kan hier dus uitstekend.
Nadat één van de dames de uitgestorven lobby dankt met een ’thank you very much’ besluit ik me bij terugkomst coöperatief op te stellen. En zo zit ik dus met een heus Tiger biertje voor me, te kijken naar een meneer van bovengemiddelde leeftijd met twee jonge dames voor zich. De schoonmaakster is ondertussen maar eens begonnen met het oppoetsen van de vloer, dat moet natuurlijk ook gebeuren. Beide vrouwen kunnen aardig zingen, maar de meneer ‘chefkeyboard’ is zeer waarschijnlijk dankzij zijn multifunctionele kwaliteiten aangetrokken. Hij doet echt hele enge dingen met het apparaat, terwijl hij af en toe ook nog een liedtekst ten gehore brengt, ‘why, why, why, Delilah’.
Eigenlijk zou ik me moeten excuseren voor mijn gedrag aan de chefkeyboard, want ik zit dus als enige in deze lege zaal, gewoon met mijn laptopje op schoot dit stukje te typen. Het voelt ook wel wat ongemakkelijk om als verloren schaap naar hun optreden te gaan zitten kijken, dus laat het kijken aan hun over en verschuil ik me met een zekere regelmaat achter mijn eigen toetsen.
Overigens wordt nu elk nummer van mijn zijde met een passend applaus onthaald. Elk ’thank very much’ en zelfs ‘muchas gracias’ wordt op deze manier toch nog door iemand in ontvangst genomen.
In de vergetelheid geraakt? 🙂