30 nov. 5:30 Een taxibusje pikt me op bij het hotel om vandaag te gaan raften. Dat raften is eigenlijk maar een klein onderdeel van de dag. De reis naar het startpunt zal het grootste gedeelte van de dag in beslag nemen. In het busje zitten ook nog twee Australiërs, een van de twee is van origine Japanse en nu getrouwd met een Australische mijnwerker.
Mijnwerken in Australië is een goede business. Het levert 110.000 dollar per jaar op, maar daarvoor ben je wel twee weken van huis weg en vlieg je naar je werk dat 2000 kilometer verderop plaatsvindt. De Australische economie functioneert op volle toeren nu met name China veel belang heeft bij de grondstoffen die er worden gewonnen. Al dit werk maakt het leven in Australie duur, het prijspeil is nu boven het Engelse uitgeschoten. De mijnwerker vond zijn lucratieve baantje danook een noodzaak om ‘normaal’ te kunnen leven.
Het busje brengt ons van Kota Kinabalu naar Beaufort, waar onze treinreis langs de rivier zal beginnen. Het feit dat de rivier in Beaufort nog breed is, geeft direct aan dat we nog wel even in die trein moeten zitten. De Sabah State Railway is een van origine Engelse vondst. Zij wilden met deze trein tabak vanuit het binnenland naar de kust vervoeren. Daar heb je geen luxe verbinding voor nodig. Voor de lokale bevolking betekende de trein echter een mogelijkheid om zich ‘snel’ langs de rivier te verplaatsen. Vracht werd vervolgens gecombineerd met personen. En nog steeds rijdt er een goederenwagon mee. De huidige treinstellen dateren van 1970, even oud als de Japanse locomotief van Hitachi. In 1970 werd de stoomtrein die daarvoor nog dienst deed op het traject vervangen.
De treinreis neemt meerdere uren in beslag en onderweg rijden we dwars door prachtig oerwoud waar zich her en der nederzettingen bevinden met eigen ‘stationnetjes’. Nadat we zijn overgestapt, op het enkele spoor rijden meerdere treinen hun eigen traject, stoppen we op een station wat het eindpunt van de rafting tocht zal worden. We kunnen ons omkleden en de tassen achter laten. Opnieuw stappen we in een trein, nog iets kleiner en ouder, en vervolgen onze tocht.
‘Wat later’ stappen we bij een station uit en wandelen naar een instructiegebouwtje. Met een hoop grappen en grollen, veelal bestemd voor locals, “Now, we are going to sing a song… Malaysian joke”, neemt de instructeur ons mee in de wondere wereld van het raften. Er zijn speciale reddingskano’s die ons oppikken als we niet meer bij de raft kunnen komen en er wordt uitgebreid verteld hoe het raften in elkaar steekt. Na het tekenen van een verklaring waarmee de organisatie van alle mogelijke gevolgen wordt gevrijwaard, is het tijd naar de rafts te lopen en ga ik samen met de Australiers en mensen uit Singapore aan boord.
De rivier begint rustig en we moeten van de instructeur allemaal uit de boot springen om aan te tonen dat we er ook weer zelfstandig in kunnen komen, en zo niet, of we deze persoon er weer in kunnen trekken. Nadat we dat hebben gedemonstreerd en met het chocolade bruine water kennis hebben gemaakt, beginnen de instructeurs opnieuw met hun spervuur aan grappen. Direct bij de eerste echte hindernis, met namen als Washing machine etc, vallen er mensen van andere rafts en mogen wij onze ‘reddingskwaliteiten’ tonen.
Na twee geslaagde acties, ze hebben een onderlinge competitie zo lijkt het en dit levert punten op volgens de instructeur, stappen de verstekelingen in een rustiger gedeelte weer over op hun eigen raft. “Only the first time it is for free… Malaysian joke”. Nu begint het echte werk. De moeilijkheidsgraad ligt door het regenseizoen wat hoger. Meer water betekent een hogere waterstand en een snellere rivier. Normaal duurt de tocht 1,5 uur, nu een uurtje.
Ik zit samen met de Australier voorop de raft, en ons westerse gewicht geeft voordelen, we blijven regelmatig overeind terwijl andere rafts het niet zonder uitvallers redden. Maar op een zeker moment zijn ook wij de pineut, en dan doe je het natuurlijk goed. Onze raft slaat om! Het duurt even voordat ik boven kom want de golven zijn hoog. Later blijkt dat de Australiër zich boven op mij had geparkeerd. Maar met het ‘no panic and relax’ in mijn achterhoofd, kom ik weer boven, zo’n reddingsvest heeft een uitstekend drijvend vermogen.
Ik bevind me niet ver van de raft en klim op eigen kracht weer op de raft die de instructeur inmiddels al weer had gekanteld. We beginnen met het oppikken van onze passagiers en al snel zijn we weer compleet. Zo’n instructie op het droge en ook aan het begin van de tocht, blijkt zeer effectief en ook noodzakelijk. Tijdens de overige hindernissen blijven we overeind en op een gegeven moment mogen we van de instructeur weer uit de boot springen. Ditmaal met stroming, alleen voor degene die daar zin in hebben. Samen met de instructeur spring ik in het water en we beginnen te zwemmen. De reddingskano’s kunnen het niet zo waarderen en beginnen te zwaaien dat we naar de kant moeten. Maar dat was te laat, we zaten al in een stroomversnelling. Als je op je rug blijft drijven met de voeten naar voren is er niets aan de hand. Maar mijn instructeur wist niet of ik deze zwempartij nog wel kon waarderen en kwam naar me toe gezwommen. Of het goed met me ging, waarop ik kon melden, “no panic and relax”.
Weer aan boord maken we de tocht zonder problemen af om vlak voor het einde opnieuw nog even te zwemmen. De Australiër springt nu ook mee en we laten ons samen naar het eindpunt drijven. Ik moet eerlijk zeggen dat dat raften me goed is bevallen. Het lijkt me stiekem nog leuker om van het begin tot het einde te zwemmen, iets wat de instructeurs doen als oefening. Als de baas ze dit zonder zwemvest ziet doen worden ze ontslagen.
Bij het eindpunt kunnen we ons ‘douchen’, verwacht geen luxe, maar er staat een lekker lokaal buffet klaar. Daar had ik zeker zin in, want het ontbijt buffet was ’s morgens nog niet open en een English Breakfast via de roomservice sprak me ook niet direct aan.
Daarna begon het wachten op de trein. De dienstregeling laat slechts drie mogelijkheden zien. Het traject, waar op een gedeelte nog origineel English Steel ligt, heeft een roerige geschiedenis. In 2008 gleed een trein door weggeslagen zand in de rivier en in 2011 botste de trein nog met een tankwagen. De verbinding wordt op dit moment gemoderniseerd en voorzien van signalering. Dat is zeker geen overbodige luxe. Het gedeelte waar de bouwers uit Bangladesh klaar mee zijn, geeft echter geen extra comfort.
De terugreis is nog heter dan de heenreis, de moeson is vandaag laat. Al zwetend en wiebelend rijden we weer terug naar Beaufort.
Mijn vliegtuig naar Kuching staat klaar, vlucht AK 6033 gaat vertrekken! De foto’s van het raften volgen later, omdat ik de serie samen met mijn mede rafters heb aangeschaft. Hollands vernuft van mijn kant, de DVD’s met foto’s die onderweg in de trein werden gebrand kostten bijna de helft van de tourprijs.
